انواع چمن مصنوعی فوتبال
تاریخچه حضور چمن در ورزش
تا پیش از اختراع چمن مصنوعی، تمامی زمین های ورزشی (رشته هایی که بر روی چمن انجام می شوند) بر روی چمن طبیعی انجام می شد.
فلسفه وجود چمن در رشته های ورزشی نامبُرده این است که مردم در زمان باستان، بازی های آیینی را در دشت ها و چمنزارهای طبیعی انجام می دادند.
زمین های هموار و پوشیده شده با چمن، جایی مناسب برای انجام فعالیت های مختلف است. فعالیت های پر تحرّک و فیزیکی در پوشش نرم و لطیف چمن،
بسیار خوشایند تر از زمین خاکی یا سنگی بوده و درد و آسیب کمتری را در انسان ایجاد می نماید.
انجام رقابت های سنّتی در زمین چمن
در ایران و مناطق دیگری از جهان آوردگاه های فراوانی به منظور برگزاری جشن ها و مراسم آیینی، فرهنگی و مردمی وجود داشته که ورزش های پهلوانی همواره
یکی از محبوب ترین آنها بوده.
رقابت های پهلوانی به منظور به رخ کشیدن نیرو و توان بدنی مردان از طوایف و مناطق مختلف انجام می شده.
در جریان این مسابقات، شرکت کنندگان به انجام کارهای روزمره ای همچون بلند کردن کُنده و تنه سنگین درختان، شکستن چوب با تبر، بلند کردن سنگ های
بزرگ، پرتاب کردن اجسام سنگین و مواردی از این دست می پرداختند.
این مراسم نیز در چمنزارهای وسیع دشت ها انجام می شده و بنا بر این می توانیم پیوند تنگاتنگ انسان و چمن را به خوبی درک نماییم.
با گذشت زمان و شکل گیری شهرهای بزرگ و پر جمعیت، جوامع تصمیم گرفتند تا به جای برگزاری رویدادهای ورزشی و آیینی در دل طبیعت، مکان های
مشخصی را درون شهرها برای این کار اختصاص دهند.
ابداع و برگزاری مسابقات ورزشی المپیک در یونان باستان یکی از معروف ترین رویدادهایی است که می توان از آن نام برد.
برای ساخت الیاف چمن مصنوعی پلیمرهای گوناگونی مورد بررسی قرار گرفت که از آن میان، نایلون انتخاب شد. دلایل انتخاب نایلون را می توان این گونه نام برد:
- ویژگی های فیزیکی برتر از جمله استحکام و دوام
- تولید آسان، ارزان و انبوه در صنایع پتروشیمی
- شباهت ظاهری و رفتاری به چمن طبیعی
در سال های آغازین دهه 60 میلادی بود که افرادی با اندیشه و خلاقیت درخشان، پیشنهاد ساخت محصولی را دادند که بتوان از آن به جای چمن طبیعی استفاده
نمود؛ به طوری که همه خوبی های چمن طبیعی را داشته باشد و بدی های آن را نداشته باشد.
پس از گذشت مدتی کوتاه، اولین مدل های چمن مصنوعی در مدارس و سپس زمین های مسابقه باشگاه های بزرگ نصب شد که مورد استقبال پر شور کاربران و
بازیکنان قرار گرفت.
چمن مصنوعی ساخت مونسانتو به صورت محدود در چند مدرسه مورد استفاده قرار گرفت و سرانجام در سال ۱۹۶۶ مسئولان ورزشگاه آسترودوم در شهر هیوستون
ایالت تکزاس، سنّت شکنی کرده و با نصب چمن مصنوعی در زمین دو منظوره بیسبال-فوتبال آمریکایی خود، تاریخ ساز شدند.
لوگوی مجموعه مونسانتو، مخترع چمن مصنوعی
پس از انجام بازی‌های لیگ در آن سال، توجه و کنجکاوی مردم درباره پدیده نو ظهور چمن مصنوعی بیش از پیش شد.
مدیران باشگاه‌های دیگر دریافتند که با نصب چمن مصنوعی می‌توانند مبالغ کلانی را از محل هزینه‌های مراقبت از چمن طبیعی نظیر آبیاری، تغذیه، اصلاح و
ترمیم صرفه جویی نمایند.
ورزش‌های دیگری همچون فوتبال، سافتبال، کریکت، راگبی، گلف، هاکی، دو و مِیدانی، تنیس، اسکی روی چمن، تیراندازی، لاکراس و… نیز به استفاده از چمن
مصنوعی ورزشی روی خوش نشان دادند.
به تدریج، نخستین شیوه نامه های دستوری و قوانین استفاده از چمن مصنوعی و استانداردهای مورد نیاز برای رشته های ورزشی، توسط فدراسیون های جهانی
تدوین و منتشر شد که این اقدامات، مُهر تاییدی بر اعتبار و کیفیت چمن مصنوعی بود.